Privacy is duur
8 November 2012
De 9 klingelt vrolijk weg. Ik realiseer
me dat ik – wéér - vergeten ben uit te checken. Dat is mijn
nieuwe taak: de vervoersbedrijven spekken d.m.v. ongedeclareerde
niet-uitcheck-akties.
U roept steevast: doe het dan achteraf!
Het kan op internet! Maar dan moet ik tegen die vervoersbazen zeggen
wie ik ben. Ik hou dat liever geheim, wie ik ben. En ook wat ik doe,
en wanneer, en waar. Waarom? Ik ben oud genoeg om begrepen te hebben
dat zulks altijd op een gegeven moment tegen je gebruikt wordt.
Jonkies weten dat nog niet. Die verkeren nog in een onstuitbaar en
gelukzalig geloof in de osmotische toestand die o.a. social media
heet. Die hebben nog geen rechtszaak aan hun broek gekregen omdat Big
Brother dingen heeft geregistreerd die tegen de regelgeving van het
moment in gaan, die worden nog niet achtervolgd door instanties, die
zijn nog niet geweigerd bij een sollicitatie v.w. gegoogle van de
personeelschef, ze hebben nog geen geheime liefdes die ze voor de
rest van de wereld moeten verbergen, ze gaan nog niet om met
illegalen die ze kunnen verraden door hun digitale sporen, ze zijn
nog niet van hun bed gelicht door de politie omdat ze iets geks
twitterden, ze zijn nog niet in concentratiekampen gestopt vanwege
hun geloof, seksuele geaardheid, of graad van subversiviteit. Ook een
boel ouderen kan het niet schelen, getuige de gretige aftrek van
bonuskaarten en kortingsbonnen. Want laten we wel wezen: die
kortingen krijgt u niet gratis: meestal moet u uw gegevens ervoor
opgeven. There is, immers, no such thing as a free lunch.
Het regeerakkoord is nog nat van de
pers maar ik zit met een heel andere kostenpost in de afname van mijn
koopkracht in het vooruitzicht: ik zal steeds meer moeten betalen
voor het behoud van mijn privacy. 4 euro aan het GVB elke keer dat ik
vergeet uit te checken, 20 aan de NS, geen bonus opsoeperen bij de
AH, geen klantenkaarten, geen gratis software, geen kortingen zus,
geen vrijkaartjes zo. Het tikt aan.
Op Sargasso gepubliceerd.
