FemEnisme
5 November 2015
Immigratie en feminisme. Die twee zijn voor mij verbonden. Vrouwen hebben zich in West Europa de afgelopen eeuw met veel moeite weten te emanciperen. Stemrecht voor vrouwen is er in NL pas sinds 1919 (in Frankrijk sinds 1944!). Tot de jaren dinges mochten getrouwde vrouwen hun bankzaken niet zelfstandig regelen omdat zij wettelijk als handelingsonbekwaam gebrandmerkt waren.
We zijn er nog niet, maar veel is bereikt. Dat restje ongelijkheid kunnen we wel aan. We zijn immers geen minderheid maar een meerderheid. Een zachtaardige, niet op macht beluste meerderheid weliswaar, die zorgzaamheid hoger in het vaandel heeft dan gewin. Het evenwicht is echter precair. Te vaak moet de verdeling der (onbetaalde) zorgtaken nog aan de keukentafel beslecht worden. Te vaak worden vrouwen die graag voltijds buitenshuis werken nog teruggeworpen naar het aanrecht vanwege de kosten van kinderopvang. Te vaak zitten atavistische patronen nog tussen droom en daad.
Maar we zijn er bijna. Ik heb er vrede mee. Als dochter van een man, moeder van 2 zonen en wederhelft van een echtgenoot heb ik begrip voor de mannelijke kant van de zaak. Als vrouw behept met een relatief hoog testosterongehalte kan ik enkel raden wat een tienvoud ervan in je geest en lijf doet. Ik ben dan ook een begripvolle feministe. Voor beide kanten. Van mij moeten moeders niet gedwongen worden te werken, en zeker niet in deze tijd van vergaande mechanisatie. Werk wordt toch in rap tempo een privilege; je zou wel gek zijn labbekakken en verzorgende types te dwingen de schaarse arbeidsplekken te bezetten, die toekomen aan de ambitieuze exemplaren. De betaling van werk zoals wij die kennen is in mijn ogen een door een achterhaalde mannenmaatschappij opgezet en in stand gehouden systeem. Economie draait evengoed op de gratis olie van moeders, dochters en echtgenoten, met hun vrijwillige verzorgingsdrang. Ruim baan en respect voor die vrouwen dus! Ze zijn een zegen voor de maatschappij.
Ruim baan ook voor de andere groep, de groep vrouwen die dat verzorgen niet zo in zich hebben (er zijn er genoeg!). Ruim baan voor vrouwen die daar tussenin zitten. “Vrouwen” is een enorme groep diverse individuen in allerlei gezinssituaties, en allerlei hormonale balansen. Laten we begrip en oog hebben voor die diversiteit. Wat ook, natuurlijk, voor mannen geldt.
Ik groeide op in Frankrijk met een voltijds werkende moeder en dito grootmoeder. In Frankrijk is dat sinds de Pruisische oorlog van 1870 de regel. Mij is jullie collectieve frustratie van de 'moeder thuis met de thee' onbekend. Ik ging er dus van mijn positie als mens uit, niet als vrouw. Groot was mijn desillusie toen ik kinderen kreeg en de (Nederlandse) vaders in mijn leven mij pontificaal lieten zitten met de verzorging van de kinderen, ondanks serieuze afspraken vooraf. Een blik om me heen bevestigde dat mijn ervaring niet op zichzelf stond (ymmv). Het vernisje van maatschappelijke emancipatie bleek flinterdun. Zodra kinderen komen komt het automatisch op vrouwen neer. Elke millimeter ruimte wordt privé bevochten aan de keukentafel. Zelfde scenario met de verzorging van hulpbehoevende ouders. In de grote meerderheid wordt dat uitgevoerd door dochters.
Blij ben je dus als vrouw als de maatschappij je in je strijd (het is een strijd) backupt. Een seculiere maatschappij en dito overheid doet dat. Die zadelt je niet op met archaïsche dogma's over vrouwen die thuis moeten blijven en meer van dit soort onzin. Hoe anders is het gesteld in de culturen van een groot deel van onze immigranten. Als meisje geboren in zo'n culturele belading moet je het hebben van een overheid en maatschappij die feministische waarden van gelijkwaardigheid van man en vrouw (en homo's nu we toch bezig zijn) onvoorwaardelijk uitdragen. Geen knieval omwille van religie. Geen goedgepraat. Vrouw en man zijn gelijk, dochters en zonen mogen net zoveel, vrouwen zijn niet de hoedsters van uw eer, en homo zijn is doodnormaal.
In Frankrijk is het al een tijd zo dat dat seculier karakter van de maatschappij onder druk staat. Vlakbij Parijs werd in september een zogenaamd `Salon de la femme musulmane´ gehouden. Door mannen. Door móslimmannen. Op de posters leuzen als ´Vrouw blijf thuis! Bedek je! Gehoorzaam aan je man!' Vervang de woorden vrouw en man maar eens door Jood, Moslim, blank, zwart: “Moslim blijf thuis, bedek je en gehoorzaam aan de Jood.” of “Nederlander blijf thuis, bedek je een gehoorzaam aan de Surinamers.”
De Salon werd geïnterrumpeerd door Femen-activisten (“Harpies obscènes” Marine Le Pen dixit) van Noord Afrikaanse komaf, die het podium op stormden “Niemand onderwerpt mij, ik ben mijn eigen profeet” op hun naakte torso geschilderd. Zij werden hardhandig van het podium verwijderd en in elkaar geslagen.
Een vrouw van de Franse SP praatte daarover met de pers. De fractieleider (een moslimman) wil haar sindsdien uit de partij laten verwijderen.
Dit is waarom ik in Nederland roep: 'Overheid en maatschappij, blijf feministische waarden van gelijkheid tussen man en vrouw uitdragen!'
