Félins
12 Augustus 2009
Op België 1 gisteravond het relaas van een tijgerfokker uit de VS. Bezat rond de twintig van die prachtige dieren waarmee hij een warme band had opgebouwd. Zonder vrees stapte hij in hun kooien, ze likten zijn gezicht, hij wandelde in de wei met de jongste aan de lijn.
De documentaire was bedoeld als dam tegen de mode om een grote katachtige in huis te nemen. Die opzet is falikant mislukt. Bij het aanschouwen van de knuffelpartijen van de papatijger met zijn protégés heeft hoogstwaarschijnlijk menigeen in de VS de laptop erbij gepakt om achter telefoonnummer cq emailadres van de verkoper te komen. Een tijger graag! Nee, doe maar twee. Ja, meteen. Bezorgadres: Wichitastreet 1145 te Apahela.
De papatijger werd belaagd door de autoriteiten. Hij hield zielsveel van zijn cats en zij van hem, zoveel was duidelijk. Vooral met Tazzy en Thor was hij dikke maatjes. Desondanks mocht hij maar drie dieren houden, de rest werd afgevoerd. Het probleem van de autoriteiten zat'm erin dat hij zijn hoogste doel nog niet had bereikt -- het kweken van een witte tijger zonder strepen -- en dat hij tot dan bleef doorfokken. Om dit te bekostigen verkocht hij de bijprodukten. Hoewel hijzelf zijn dieren fantastisch verzorgde, de verkochte exemplaren trof een erbarmelijk lot: de politie vond ze telkens in kelders, in vervallen schuren op het erf van boerderijen, op 3hoog achter in Harlem, graatmager, blind, onder de zweren. Het valt niet mee om een uit de kluiten gewassen exemplaar naar behoren te voeren.
Sinds ik die documentaire heb gezien hou ik angstvallig de gordijnen dicht. Ik spiek naar buiten voor ik de voordeur open doe. De telefoon blijft rinkelen. Zou het de dierenbeschermers zijn? Ik kijk naar mijn dieren, ik aai ze op hun sneeuwwitte, pluizige buik. Ik geef ze nogmaals een homp vlees. Ik kweek ook tijgers, hele kleine. Mijn beste resultaat is de bonsaitijger met koemotief.
.
