Crisisdode
3 Mei 2009
De eerste crisiszelfmoord van Nederland is gevallen. Blut en ontslagen is hij met zijn Suzuki Swift (hoe enig om als automerkanalfabeet deze benaming vlijmscherp in het geheugen gegrifd te hebben) op de Koninklijke familie ingereden, op zijn verwoestende weg zeven toeschouwers neermaaiend.
Na 24 oktober "zwarte donderdag" 1929 sprongen twee wanhopige inveesteerders uit Newyorkse wolkenkrabbers. Ze hadden ook òp iemand kunnen vallen, en zelfs op onze Koningin, als zij daar toevallig liep. Je moordt jezelf, je moordt een ander, je moordt de Koningin. Bang dat je geen trendy spulletjes meer zal kunnen kopen, je bent zo de kluts kwijt dat je niet denkt: "He, zal ik eens die Suzuki Swift verkopen, en daarmee de huur betalen?" Nee, je rijdt de Suzuki Swift waar je zo aan hecht aan gruzelementen. De logica van de crisiszelfmoord ontgaat me.
De gevolgen baren mij zorgen. Hoe lekker is het om in een land te wonen waar de premier op de fiets naar zijn werk gaat, waar de burgemeester van de hoofdstad in zijn uppie op straat loopt, en waar de Koningin tussen het volk feest viert, met als bescherming een marechaussée op een mountainbike. Het geeft je een machtig gevoel. Ongeveer omgekeerd als wat landen als Iran of de VS je ingeven. Vrijheid! Je bent hier vrij. De mensen zijn aardig, ze hebben het niet op de hooggeplaatste gemikt. Ieder leidt in alle vreedzaamheid zijn eigen sukkelige leventje zonder afgunst noch jaloezie. Je bent hier veilig.
Maar mooi niet meer. De vraag is of de Koningin weer los zal mogen lopen van Security. En Balkenende, en Cohen. Worden ze niet stante pede kort aangelijnd? Veilig in een pausmobiel gehesen? Ik hoop van niet. En ik wil tegen Beatrix zeggen: "Voortaan alleen nog naar Amsterdam komen. Hier op straat word je immers alleen maar gekust."
Tip: heb je geldzorgen, doe een mislukte zelfmoordpoging. Volgens een studie uit de VS wacht je een inkomenstoename van maar liefst 36,3%.
