Boer zoekt vrouw
2 November 2012
Vorige week heb ik voor het eerst naar Boer zoekt Vrouw gekeken. Ik weet het, ik ben er schromelijk laat mee. Dit soort TV trekt me gewoon niet. Eerst vond ik het best geinig. Al die boeren die tegen het verwachtingspatroon in over hun emoties gingen uitweiden. Meesterlijk. Ik had nog niet begrepen dat er steeds twee potentiële huwelijkskandidaten aanwezig waren, dat het een race was, dat er eentje af moest vallen, dat die drie samen in een huis moesten blijven tot de programmamakers stop zeiden. Van drie van die groepjes had ik helemaal niet door dat er een derde in het spel was: zo veel leken die concurrerende vrouwen – of mannen, er was er ook een trio gaytjes bij – op elkaar. Van één van die kon ik het wel zien: de twee vrouwen verschilden hemelsbreed van elkaar. Ik was verontwaardigd: hoe kunnen ze een potentiële partner in het huis gooien terwijl zijn vrouw er nog bij loopt? Ik dacht steeds: dat is die nieuwe vrouw die de boer wilt, en daar staat zijn oude vrouw, die hij weg moet zien te doen – wat hij maar niet over zijn hart kreeg om te doen. Het was hartverscheurend. Toen ik door kreeg dat het allebei twee nieuwe vrouwen waren was ik opgelucht. Ook raar.
Op Nurks gepubliceerd.