Aard
25 December 2010
Zoals heel Nederland vertrokken we tijdens die vermaledijde sneeuwstorm aan het begin van de Kerstvakantie. In heel Europa werden gigaveel vluchten en treinen geannuleerd. Van de vliegmaatschappij dienden wij toch op tijd op het vliegveld aanwezig te zijn, waarna we de 4 uur vertraging van onze vlucht in dat wezenloze niemandsland hebben doorgebracht. Dat onderdeel overleefden wij kordaat en moeiteloos.
Bij de landing op het kleinste vliegveld dat ik ooit zag bleek de laatste pendelbus vertrokken. Taxi's in geen velden of wegen te bekennen. Uiteindelijk lukte het de infobalie een chauffeur zover te krijgen om dit noodgeval op zijn vrije dag op te lossen, nadat de gastvrouw zelfs haar eigen man opgetrommeld had om reizigers naar hun skigebied te brengen. Onze chauffeur vertelde dat alle taxi's ingezet waren om gestrande passagiers naar bestemmingen honderden kilometers verderop - tot Parijs bijvoorbeeld - te rijden: als je vlucht of trein gecanceld is, en je loopt het risico om een miljoenendeal of het huwelijk van je dochter te missen, dan doe je dat blijkbaar. We werden gigantisch afgezet.
In het vliegtuig had ik nog moeite gedaan om mijn buurman uit te leggen dat onze bestemming wel degelijk "Zuidfrans" was. Hij vond van niet. Ik zei tegen hem dat je Frankrijk in tweeën kon delen: Noord Frankrijk en Zuid Frankrijk, dat ik niet precies wist waar de grens liep, maar dat ik in één ogenblik kon vaststellen of een Fransoos een Noordelijk of een Zuidelijk exemplaar was. Voor mijn buurman hield Zuid Frankrijk op bij de Provence. Ik kreeg sneller dan mij lief was gelijk: in de bagagehal van het vliegveldje geen bagagekarretjes te bekennen. Overal gezocht, maar nee. Navraag bij de balie leerde ons dat ze "daarmee opgehouden waren omdat het geen muntjeskarretjes waren en ze er genoeg van kregen om ze overal op het terrein vandaan te plukken." Mijn buurman was helaas niet in de buurt, zodat hij de triomfantelijke blik in mijn ogen miste.
Die Zuidfranse inslag heeft zich in de loop van de vakantie verder openbaard: drie dagen nadat een aangestoken brandje had gewoed in de afvalcontainer van onze gîte zijn ze een hele etmaal bezig geweest met het legen daarvan. 3 jongens in de twintig kwamen met 3 megavoertuigen aanrijden - één de man. De jongste porde eerst langdurig handmatig met een piekhaak. Na één uur gingen ze over tot driftig overleg en sigaretten gerook. Tenslotte werd er, nog steeds de peuk aan de onderlippen bungelend, besloten tot het mechanisch optillen van de bak, met de kraan van een enorme gele shovel. De inhoud pleurde in zijn geheel op voorspelbare wijze dramatisch op de grond. De muil van de shovel raapte dat slordig op en hees het in de bak van een truck, samen met de gesmolten binnenkant van de bak. Daarna verdwenen de werkers in de cabine van de shovel die echter bewegingloos bleef staan.
Ik ging iets anders doen.
Toen ik eeuwen later terugkwam zaten ze er nog. Op een gegeven moment verzamelden zij zich wederom rondom de lege bak om peuken te roken en nogmaals langdurig te overleggen. Op dat punt aanbeland durfde ik niet meer weg te gaan uit angst belangrijke ontwikkelingen te missen: het heeft me een volle vakantieochtend gekost. Tenslotte veegden zij de boel schoon met een sneeuwschop, klommen in hun voertuigen, die wederom een eeuwigheid bleven staan, en vertrokken uiteindelijk alledrie in een busje. Ze lieten de truck en de shovel achter samen met de dranghekken die ze voor hun operatie hadden geplaatst. Die benaming kunnen wij echter symbolisch opvatten: van dringen kan in dit godverlaten oord immers geen sprake zijn.
Anderhalf uur later kwamen ze alledrie terug om de truck op te halen. De shovel lieten ze staan.
Kent u overigens het woord "passé"? Duidelijk een Frans woord lijkt me. In Frankrijk zeggen ze echter "asbine". Het heeft een paar dagen geduurd voordat ik begreep dat dat een verfransing van "has been" was. Ils sont VRAIMENT fous ces Français.
Eerder op AT5 verschenen.
