Aangeraakt
23 April 2010
De gruwel van kaartjes bestellen voor een voorstelling is dat je echt moet gaan. Ik trotseer een fikse verkoudheid en sleep me naar het Pleintheater, waar het stuk "Aangeraakt" van het splinternieuwe gezelschap Aumento in premiere gaat.
Opeengepakt in de kleine zaal wachten wij op wat komen gaat. De piepjonge actrice, debuterende Jade Elders (nichtje van het acteursechtpaar Elders-Huisman) zit zwijgend in het donker. Aan de andere kant haar tegenspeler Erik van Ginneken in dezelfde houding. Dan begint het. Op een groot scherm verschijnen flarden tekst: ze zijn elkaar tegengekomen op een datingsite, en zitten met elkaar te chatten. Ze tikken op hun toetsenbord en bij enter springen de woorden op de verlichte achtergrond. Zin na zin, tikfout na tikfout, we zijn getuigen van een eindeloze chatsessie. Ik begin me te vervelen: chatten kan ik ook, daar hoef ik niet voor de halve stad door te fietsen. Mijnheer Oud Zeikwijf knikkebolt. Ik por hem wakker. Hij gaapt. "Modern theater?" murmelt hij.
Maar dan gebeurt het. Een opzwepende ritme... Ze staan op, vliegen elkaar in de armen, hebben elkaar lief, haten elkaar, schreeuwen, neuken, schreeuwen nog een keer, neuken nog een keer, veel bloot et voilà. Applaus en klaar. Het heeft toch wel bij elkaar 1 1/2 uur geduurd: waar is de tijd gebleven? De acteurs hebben hun markering nog niet geleerd: het is immers de eerste voorstelling in dit theater, dus er gaan wat glazen om bij het stoten van een tafel, en de la van een rekwisiet valt er bijna af. Maar wat een talent schuilt in dat kleine vrouwmens! Ze streelt hem en zingt: een stem als van de zwartste big mama van New Orleans vult de lucht, botst tegen de muren, wurmt zich onder de stoelen, verrast de aanwezigen, roert in hun ingewanden. Hoe kan zo'n stem uit die anderhalve meter lijf komen? En wàt een lijf! Zoals ik haar gezien heb is ze in staat haar hele generatie, en de generaties na haar, te ontdoen van de zo verlammende vrouwencomplexen. Maatje 36? De prullenbak in, dames en heren. Weg met Kate Moss, hier komt Jade Elders, met haar weelderige rondigen, met haar boezem en haar kont, haar goddelijke dijen, en alles wat in haar fluistert: aai me aai me...
Ze is zo jong, en toch staat ze als een volleerde dame, trots en teer tegelijk. Haar spel is een afwisselende, gedoseerde mix van levensecht en theatraliteit. Haar tegenspeler is lief en gepassionneerd. Ik had meer op hem moeten letten maar ik was gefascineerd door het wezentje naast hem. Zij lijkt in niets op haar tante, Tara Elders. Ja, ze zijn allebei verbluffende schoonheden. Maar waar de laatste ingetogen en chic speelt, à la Catherine Deneuve, ademt dit exemplaar passie en oerkracht uit elke porië. Een perfecte match voor Erik van Ginneken, die de (rake) tekst geschreven heeft, en het op de planken letterlijk beleeft, zo lijkt het. Allebei leggen ze hun ziel en zaligheid in het stukje therapie van de liefde dat dit schouwspel eigenlijk is.
Herkenbaar.
Na de voorstelling stappen wij naar buiten op zoek naar de fietsen. Was ik lamlendig verkouden? Goh, dat was ik het afgelopen uur helemaal vergeten.
.
